Αιολικό πάρκο Δρακότρυπας (θέση «Αέρας – Αφεντικό») Αόριστη και παρωχημένη η επιχειρηματολογία του Γενικού Δντή του Αγροτικού Συνεταιρισμού

Εδώ και ένα περίπου μήνα δημοσιεύθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τοπικό Τύπο παρέμβαση της περιβαλλοντικής Κίνησης «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς», με την οποία καλούνταν κάθε αρμόδιος φορέας να δημοσιοποιήσει  τεκμηριωμένα και κατά τρόπο σαφή και συγκεκριμένο τα όποια οφέλη πρέπει να αναμένουν οι τοπικές κοινωνίες της περιοχής με τους κατοίκους τους από τα αδειοδοτημένα αιολικά πάρκα στις θέσεις «Προφήτης Ηλίας Οξυάς» και «Αέρας – Αφεντικό» του Δήμου Μουζακίου.

 

Και πριν λίγες, μόλις, μέρες διαβάσαμε σε μερίδα του ηλεκτρονικού τοπικού Τύπου άρθρο του Γενικού Διευθυντή του Αγροτικού Συνεταιρισμού Δρακότρυπας κου Ηλία Μπάλλα, σχετικά με το αιολικό πάρκο στη θέση «Αέρας – Αφεντικό», όπου ο ίδιος προσπαθεί να παρουσιάσει τα οφέλη του συγκεκριμένου έργου για τους συνεταιριστές και για την τοπική κοινωνία.

 

Αν και πουθενά στο συγκεκριμένο άρθρο δεν αναφέρεται ευθέως ότι αυτό δημοσιεύεται ως απάντηση στην προηγούμενη δική μας παρέμβαση, μόνο και μόνο απ’  όσα μ’ αυτό δημοσιοποιούνται, θεωρούμε απαραίτητη την εκ νέου παρέμβασή μας, με σκοπό την όσο το δυνατό πληρέστερη ενημέρωση των συνδημοτών μας αλλά και των κατοίκων της περιοχής.

 

Και πρώτα απ’ όλα οφείλουμε να αντιπαρέλθουμε τα περί σκοπιμοτήτων ή μη, όπως στο άρθρο, αναφέρεται, όσα περί της ιστορίας του Συνεταιρισμού σ’ αυτό εξιστορούνται (την οποία, κατά τα λοιπά, σεβόμαστε απολύτως) αλλά και τα περί των ενεργειών του συντάκτη του άρθρου κατά την πορεία και εξέλιξη της αδειοδότησης του έργου, αφού αυτά αφορούν αποκλειστικά και μόνο το Συνεταιρισμό που εκπροσωπεί και τις σχέσεις μεταξύ των μελών του.

 

Κατά τα λοιπά, όσοι διάβασαν το άρθρο θα διαπίστωσαν και ότι αυτό μιλά για «ορισμένους φίλους», λέει, που αντιδρούν στην κατασκευή του αιολικού πάρκου στη θέση «Αέρας – Αφεντικό» αλλά και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γενικότερα, παραβλέποντας ο συντάκτης του πως ολόκληρη η τοπική κοινωνία του νομού μας (και όχι μόνο) με σύσσωμους τους φορείς και τις προσωπικότητές της, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των πολιτικών κομμάτων διά των τοπικών τους οργανώσεων, έχει ξεσηκωθεί  ενάντια στα αιολικά πάρκα (αλλά και σε άλλες μορφές ΑΠΕ). Μιλά το άρθρο και ο συντάκτης του για ανάπτυξη της περιοχής μέσω του συγκεκριμένου έργου τη στιγμή που κάτοικοι και φορείς ανησυχούν για τις επιπτώσεις του στην πραγματική ανάπτυξη του τόπου και το ίδιο το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο (ΕΒΕ) του νομού εκφράζει δημόσια τους φόβους του για επερχόμενο κοινωνικό και οικονομικό μαρασμό από αντίστοιχα σχεδιαζόμενα στο νομό μας έργα.

 

Αποσιωπά  το άρθρο πως οι όποιες δικές μας αλλά και όλων όσων αντιδρούν σε παρόμοια έργα ανησυχίες δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στην  μη αναστρέψιμη και μεγάλης έκτασης καταστροφή του περιβάλλοντος, στην οποία το άρθρο επικεντρώνεται (και το οποίο περιβάλλον, σημειωτέον, δεν το αποτελούν μόνο  τα δέντρα και οι θάμνοι),  αλλά εστιάζονται και στη διατάραξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας και στην παραχώρηση ή δέσμευση του φυσικού του πλούτου σε συγκεκριμένα συμφέροντα, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

 

Δεν επιδοτούνται σήμερα, αναφέρει το άρθρο, τα αιολικά πάρκα, αποσιωπώντας και πάλι  πως αυτό αφορά μόνο τα νέα έργα του είδους (αν και εφόσον, φυσικά, έχει απομείνει ακόμα κάποια βουνοκορφή μας ελεύθερη) και όχι τα «ώριμα», όπως κι αυτό στη θέση «Αέρας – Αφεντικό» του Δήμου μας.

 

Κανείς δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει τα χωριά φαντάσματα στην περιοχή της Πτολεμαΐδας, που δημιουργούνται από την εξόρυξη του λιγνίτη για την παραγωγή ενέργειας και στα οποία το άρθρο αναφέρεται. Τούτο, όμως,  δε σημαίνει πως στα χωριά αυτά θα πρέπει να προστεθούν κι άλλα, π.χ. τα δικά μας, τα οποία, σε περίπτωση υλοποίησης των σχεδιαζόμενων έργων, μόνο στη μορφή τους θα διαφέρουν ως «φαντάσματα» από εκείνα της Πτολεμαΐδας.

 

Ωστόσο, αναρωτήθηκε, άραγε, ο συντάκτης  του άρθρου γιατί να χρησιμοποιούμε ακόμα λιγνίτη και να υπάρχουν τα «χωριά φαντάσματα» της Πτολεμαΐδας, όταν εδώ και 25 τουλάχιστο χρόνια έχουμε (και επιδοτούμε αδρά) αιολικά και ανεμογεννήτριες (αλλά και πολλές ακόμα ΑΠΕ); Την απάντηση εδώ τη δίνουν οι ίδιοι οι αρμόδιοι φορείς, όπως η ΡΑΕ και ο ΑΔΜΗΕ, που βεβαιώνουν ότι τα αιολικά και οι ανεμογεννήτριες, εξαιτίας της «κουτουρού» και «στοχαστικής»  ενέργειας που παράγουν, δεν μπορούν  να ηλεκτροδοτήσουν με πληρότητα και ασφάλεια  και, άρα, δε μπορούν να υποκαταστήσουν και το λιγνίτη (ούτε και καμία άλλη συμβατική μορφή παραγωγής ενέργειας).

 

Μιλά το άρθρο για ατυχήματα και καταστροφές σε ορυχεία αποσιωπώντας τα ατυχήματα, και τις πυρκαγιές από τις ανεμογεννήτριες (https://www.youtube.com/watch?v=TnxmzJkUIQU) , που σε πολλές περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή τεράστιων εκτάσεων δασών αλλά και τις επιπτώσεις των αιολικών πάρκων στην ανθρώπινη υγεία, για τις οποίες μιλούν, πλέον, όλο και περισσότεροι επιστήμονες.

 

Και μπορεί για τους πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, που διέρχονται μέσα από τα σπίτια της περιοχής μας, να μην αντιδράσαμε, πράγματι, πριν κάμποσα χρόνια αλλά μπορεί αυτό να χαρακτηριστεί σήμερα σοβαρό επιχείρημα υπέρ των αιολικών πάρκων στην περιοχή μας; Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως και εδώ όχι μόνο δεν υπήρξε καμία ενημέρωση αλλά όλα έγιναν και πάλι «στα μουλωχτά», μέχρι σημείου να καταπατηθούν – κατά πως λέγεται – ακόμα και ιδιοκτησίες.

 

Αναφέρεται το άρθρο σε παραδείγματα χωρών της Ευρώπης  που εγκαθιστούν πολλές ΑΠΕ στο έδαφός τους, παραλείποντας, ωστόσο, ν’ αναφέρει και τις πραγματικές πηγές από τις οποίες οι ίδιες χώρες ηλεκτροδοτούνται. Και ενώ προβάλλει, για παράδειγμα, τη Γερμανία, που μας εξάγει ανεμογεννήτριες, ως μία από τις χώρες όπου ευδαιμονούν οι ΑΠΕ και τα αιολικά, παραβλέπει ν’ αναφέρει ότι η συγκεκριμένη χώρα ηλεκτροδοτείται από λιθάνθρακα, λιγνίτη, πυρηνικά, αέριο και βιομάζα (επίσημα στοιχεία μπορεί κανείς εύκολα ν’ αντλήσει από το διαδίκτυο).

 

Και όσον αφορά τα οφέλη, τώρα από το έργο οφείλουμε, κατ’ αρχήν, να διαχωρίσουμε αυτά του Συνεταιρισμού, τα οποία δε μας αφορούν,  απ’ αυτά της τοπικής κοινωνίας. Και για τα τελευταία το άρθρο δεν κάνει καμία σαφή και συγκεκριμένη αναφορά, όπως ακριβή ποσά αντισταθμιστικών ωφελημάτων, συγκεκριμενοποίηση ανταποδοτικών, προσδιορισμός αριθμού τυχόν μόνιμων θέσεων απασχόλησης (που με βάση δικά μας στοιχεία υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο στις χώρες παραγωγής των ανεμογεννητριών και ουδόλως αφορούν τις δικές μας τοπικές κοινωνίες), κ.λ.π.. Το μόνο συγκεκριμένο που αναφέρεται είναι κάποιο χρηματικό ποσό της τάξης των 180.000 ευρώ ετησίως, του οποίου, ωστόσο, η προέλευση κι ο ακριβής σκοπός ουδόλως προσδιορίζονται  και το οποίο, ακόμα κι αν θεωρηθεί πως υπάρχει, ελαχιστοποιείται μπροστά στην προοπτική του επιμερισμού του στα τέσσερα δικαιούμενα χωριά και τους κατοίκους τους, εκτός του ότι καμία ασφαλιστική δικλείδα δεν υφίσταται, που να εξασφαλίζει πως η κάθε δημοτική αρχή θα επενδύει τα συγκεκριμένα ποσά στα χωριά όπου θα λειτουργεί το έργο και προς όφελος των εκεί τοπικών κοινωνιών.

 

Διαφεύγει, ακόμα, στο συντάκτη του άρθρου πως κι αυτό το χωριό «θαύμα», που ακούει στο όνομα Ανάβρα και το οποίο επικαλείται, σήμερα, παρότι έχει ακόμα τις ανεμογεννήτριές του, μετατράπηκε σ’ ένα χωριό «φάντασμα», σε σχέση με το παρελθόν του.

 

Και, για να έχουμε πλήρη εικόνα και να γίνει απόλυτα κατανοητό σε όλους μας ότι ακόμα κι αν δίνουν – σε ορισμένους – ένα, παίρνουν απ’ όλους μας δέκα, ας μην ξεχνάμε πως όλοι μας ως καταναλωτές καταβάλουμε στη ΔΕΗ, μέσω των λογαριασμών της από 150 μέχρι και 200, περίπου, ευρώ ετησίως (ποσό που αντιστοιχεί σε μια τετραμελή οικογένεια) το γνωστό μας, πλέον, «Ειδικό Τέλος Μεταφοράς Αερίων Ρύπων» (αλλιώς ΕΤΜΕΑΡ). Και τούτο δεν προορίζεται για τίποτα άλλο παρά για την εξασφάλιση των εγγυημένων τιμών, με τις οποίες ο διαχειριστής του «συστήματος» «απορροφά κατά προτεραιότητα» το «κουτουρού» και «στοχαστικό» ρεύμα που του «εκχέουν» τα αιολικά (αλλά και άλλες μορφές ΑΠΕ) και που, όπως και παραπάνω αναφέρθηκε, δε μπορεί από μόνο του να στηρίξει το δίκτυο και να ηλεκτροδοτήσει με ασφάλεια, με ότι αυτό παραπέρα συνεπάγεται.

 

Γι αυτούς, λοιπόν, τους λόγους (αλλά και για όλους όσους κατά καιρούς υποστηρίξαμε και δημοσιοποιήσαμε) εκφράζουμε κι εμείς,  ως μια μερίδα μόνο της τοπικής κοινωνίας του νομού μας– και θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε με κάθε νόμιμο τρόπο – τη διαφωνία μας στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων σε οποιοδήποτε από τα βουνά της περιοχής μας. Και τούτο επειδή το μόνο που έχουν ν’ αντιτάξουν τα συγκεκριμένα «έργα» απέναντι στις σοβαρότατες και μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές, οικονομικές, κοινωνικές, κ.λ.π. επιπτώσεις τους και τον επαπειλούμενο εξαιτίας τους οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό του τόπου μας, είναι η έντονα αμφισβητούμενη ενεργειακή τους επάρκεια, χρησιμότητα και ωφελιμότητα και τα πενιχρά, αν όχι ανύπαρκτα στην πράξη, αντισταθμιστικά και ανταποδοτικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες και τους κατοίκους τους, που σε καμία περίπτωση δεν «αντισταθμίζουν» τις μη αναστρέψιμες αρνητικές επιπτώσεις των ίδιων έργων.

 

  • Περιβαλλοντική Κίνηση «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς»
  • Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την προστασία των Αγράφων

Αιολικά πάρκα στο Δήμο Μουζακίου ……καιρός να μας ενημερώσουν και λίγο!!!

Πολύς, το λέμε για ακόμα μία φορά, τελευταία ο θόρυβος και οι αντιδράσεις για τις σχεδιαζόμενες «επενδύσεις» σε αιολικά πάρκα, που αφορούν άμεσα και περιοχές του νομού μας, γεγονός που έχει αναγκάσει πολλούς φορείς, δημόσια πρόσωπα και απλούς πολίτες αλλά και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα (δια των αρμόδιων τοπικών τους οργάνων) να εκφράσουν δημόσια την αντίθεσή τους στα συγκεκριμένα σχέδια.

 

Αντίθεση που βασίστηκε, βέβαια, και στ’ αντίστοιχα επιχειρήματα, όπως αυτά της αδυναμίας των ανεμογεννητριών και των αιολικών πάρκων αλλά και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), γενικότερα, να μας ηλεκτροδοτήσουν -υποκαθιστώντας το λιγνίτη και τις λοιπές «βρώμικες» πηγές ενέργειας, της αδυναμίας να φέρουν την πραγματική και αειφόρα ανάπτυξη στον τόπο, της μη ύπαρξης πραγματικών ανταποδοτικών ή αντισταθμιστικών ωφελημάτων για τον τόπο και τους καταναλωτές, τη δέσμευση του φυσικού και υδάτινου πλούτου του τόπου μας υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων, τη διατάραξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στις τοπικές μας κοινωνίες, του αποκλεισμού από πραγματικές και προσαρμοσμένες στη φυσιογνωμία της κάθε περιοχής δυνατότητες ανάπτυξης μελλοντικά, κ.λ.π..

 

Κύριο θέμα της παρούσας παρέμβασής μας τα αιολικά πάρκα που έχουν μέχρι σήμερα αδειοδοτηθεί στο Δήμο Μουζακίου. Και μιλάμε γι’ αυτά στις θέσεις «Προφήτης Ηλίας Οξυάς» και «Αέρας – Αφεντικό» των Δήμων Μουζακίου και Αργιθέας, ο σταθμός παραγωγής του οποίου σχεδιάζεται εντός δασικής έκτασης του χωριού της Οξυάς. Έργα τα οποία ο Δήμαρχος Μουζακίου επιμένει να προωθεί, παρότι σε σχετικό άρθρο του στον τοπικό Τύπο έχει και ο ίδιος αναγνωρίσει εν πολλοίς τη σημερινή ενεργειακή αναποτελεσματικότητα της αιολικής ενέργειας καθώς και άλλων μορφών ΑΠΕ. Έργα που σχεδιάστηκαν χωρίς να προηγηθεί καμία ουσιαστική και πραγματική διαβούλευση με τους κατοίκους ή την ελάχιστη, έστω, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ενημέρωσή τους. «Λαϊκές Συνελεύσεις», υποχρεωτικές από το νόμο για παρόμοια θέματα, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ενώ αντίστοιχες για το χωριό μας υποσχέσεις του Δημάρχου Μουζακίου και του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς παρέμειναν ….υποσχέσεις.

 

Οι αναμενόμενες περιβαλλοντικές επιπτώσεις για την περιοχή από τα συγκεκριμένα έργα τεράστιες και ήδη ορισμένοι συνδημότες μας, παρατηρώντας τις απλές διανοίξεις δρόμων στην κορυφή της Καράβας, που για «δοκιμαστικές» – όπως πληροφορηθήκαμε – εργασίες πραγματοποιήθηκαν, μιλούν για «ισοπέδωση» των κορυφογραμμών, κ.λ.π…..  Που να ’ξεραν, βέβαια, πως αυτό που τώρα βλέπουν δεν αντιστοιχεί ούτε σε χιλιοστά μ’ αυτά που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν ….

 

Κατά καιρούς έχουμε ακούσει τη δημοτική αρχή αλλά και άλλους υποστηρικτές τους να εκθειάζουν τα συγκεκριμένα έργα και να τα προβάλλουν ως έργα «πνοής» και «ανάπτυξης» για τον τόπο, που «θα καταπολεμήσουν την ανεργία», «θ’ αποφέρουν οφέλη για την τοπική κοινωνία,  τους καταναλωτές», κ.λ.π..

 

Αντί τούτων, ωστόσο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με «συμφωνίες», που αποφέρουν στα χωριά μας «δώρα» τύπου παιδικών χαρών, ή με «καταπολέμηση της ανεργίας» μέσω  …0,4 (!!!) μόνιμων θέσεων εργασίας (βλ. ΜΠΕ αιολικού Προφήτης Ηλίας Οξυάς), προοριζόμενες, μάλιστα,  για τη «συντήρηση και λειτουργία του έργου» (άρα απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό, που μάλλον δε θα είναι από την περιοχή), ή με χρηματικά ποσά των…..9,36 ευρώ ετησίως ως «αντισταθμιστικό» όφελος ανά δικαιούχο καταναλωτή (βλ. σχετική απόφαση ΥΠΕΝ, έτος 2017, με την οποία διανέμονται 17,6 εκατ. ευρώ, ως δικαιούμενα κατά το νόμο αντισταθμιστικά οφέλη από ΑΠΕ για τα έτη 2010 μέχρι και 2014, σε  376.000 δικαιούχους), κ.λ.π..

 

Και, φυσικά, μην ξεχνάμε και το γνωστό μας «ΕΤΜΕΑΡ» (όσοι δεν το γνωρίζουν ας κοιτάξουν στο πίσω μέρος ενός λογαριασμού της ΔΕΗ), που όλοι εμείς οι καταναλωτές καταβάλουμε ως φόρο για τις «επιδοτήσεις» που απολαμβάνουν οι «επενδυτές» σε έργα ΑΠΕ, όπως τα αιολικά πάρκα, και που για μια τετραμελή οικογένεια υπολογίζεται να ξεπερνά τα εκατόν πενήντα (150) ευρώ ετησίως.

 

Θεωρούμε, λοιπόν, πως όλοι μας, ειδικά μετά απ’ όλα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, δικαιούμαστε να πληροφορηθούμε, με ακρίβεια και με συγκεκριμένους και βασισμένους σε πραγματικά στοιχεία αριθμούς, ποια είναι τα αναμενόμενα οφέλη για την τοπική μας κοινωνία και ξεχωριστά για εμάς τους καταναλωτές από τα ανωτέρω προωθούμενα στο Δήμο μας αιολικά πάρκα. Έχουμε δικαίωμα να γνωρίζουμε έναντι ποιων ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΩΦΕΛΗΜΑΤΩΝ (και χρηματικών ποσών) και όχι γενικών εξαγγελιών περί δήθεν «ανάπτυξης», «καθαρής ενέργειας», «καταπολέμησης ανεργίας», «αντισταθμιστικών ωφελημάτων», κ.λ.π., δεσμεύεται υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων ο φυσικός πλούτος της περιοχής μας, με τις όποιες δυσμενείς επιπτώσεις αυτό επιφέρει στην τοπική οικονομία και κοινωνία, και σχεδιάζεται όλη αυτή η τεράστια (και κατ’ εμάς χωρίς λόγο) περιβαλλοντική καταστροφή, ώστε να κρίνουμε ανάλογα και την ωφελιμότητα και χρησιμότητα των συγκεκριμένων έργων για το τόπο μας ή και τη Χώρα.

 

Καλούμε, λοιπόν, κάθε αρμόδια Αρχή ή φορέα (όπως Δήμο Μουζακίου, ενδιαφερόμενη εταιρία, κ.λ.π.) να παράσχουν στην τοπική κοινωνία, αναλυτικά αλλά και πλήρως διευκρινισμένα και τεκμηριωμένα, τα ανωτέρω συγκεκριμένα στοιχεία, για τα οποία επιφυλασσόμαστε, στα πλαίσια του διαλόγου και της πλήρους ενημέρωσης, αν χρειαστεί, να επανέλθουμε με τα αντίστοιχα, εννοείται, επιχειρήματα.

 

Τυχόν δε αδιαφορία στο συγκεκριμένο αίτημά μας, ας εκτιμηθεί ανάλογα από την τοπική κοινωνία και κάθε προβληματισμένο συνδημότη μας…

 

Περιβαλλοντική Κίνηση «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς» (αναγνωρισμένο κατά νόμο Σωματείο με τη με αριθμό 11/2018 Διάταξη Ειρηνοδικείου Καρδίτσας)

 

 

Δείτε/διαβάστε τι λέει!!!

Αντικίνητρα, λέει, για όσους Δήμους, κ.λ.π. δεν τάσσονται υπέρ των ΑΠΕ!!! Πόσο δημοκρατικό, εεε; Αντικίνητρα για όσους δεν προτιμούν τις ΑΠΕ και, από την άλλη «επιδοτήσεις» για τις ΑΠΕ και «κατά προτεραιότητα»  απορρόφηση της όποιας (….και αν και όποτε…..) παραγόμενης απ’ αυτές ενέργειας!!!!

…αντί, λοιπόν, για αντικίνητρα σε όσους Δήμους τάσσονται κατά των ΑΠΕ,   μήπως θα ήταν καλύτερος  και δικαιότερος ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» μεταξύ ΑΠΕ και των όποιων άλλων μορφών παραγωγής ενέργειας,  χωρίς «κίνητρα», «αντικίνητρα», «κατά προτεραιότητα απορρόφηση ενέργειας» και «επιδοτήσεις» προς οποιαδήποτε κατεύθυνση,  και ν’ αφήσουμε τον καταναλωτή (ιδιώτη, καταστηματάρχη, βιομήχανο, κ.λ.π.)  να επιλέγει ελεύθερα; Άλλωστε οι ΑΠΕ  (τζάμπα αέρας, ήλιος και νερό) θα μπορούν, λογικά,  να προσφέρουν και πιο φτηνή ενέργεια… Οπότε, τι θα έχουν να φοβηθούν; (Μήπως το ότι είναι ανίκανες να ηλεκτροδοτήσουν πραγματικά και μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες;)

Τα αειφορικά έργα όλοι τα θέλουμε… Αναρωτιέμαι, ωστόσο, τι σχέση έχουν τα αιολικά και οι λοιπές ΑΠΕ μ’ αυτά;

Κι εμείς λέμε «ναι στην απεξάρτηση από τις ρυπογόνες, «καρκινογόνες» πηγές ενέργειας». Τα αιολικά και οι άλλες ΑΠΕ μπορούν να μας τα προσφέρουν; ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ περίτρανα και ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ από ειδικούς επιστήμονες και αρμόδιες αρχές (και της χώρας μας) πως ΟΧΙ!!!

Νέες θέσεις εργασίας για τη νεολαία …Ναι, υπάρχουν….0,04 μόνιμες θέσεις εργασίας για κάθε MW αιολικών (αυτό λένε οι μελέτες τους)… κι αυτές για τη λειτουργία και συντήρηση του έργου… Απαιτείται, δηλαδή, προσωπικό εξειδικευμένο, που – μάλλον –  θα περιλαμβάνεται «πακέτο» στην αγορά των ανεμογεννητριών και θα δίνει την ευκαιρία σε κάποιους Γερμανούς ή Δανούς να κάνουν τα ταξιδάκια τους στην Ελλάδα…..

…και γιατί, δηλαδή,  οι extra χρηματοδοτήσεις να πάνε σε «πράσινα ταμεία» και όχι για παράδειγμα στον εκσυγχρονισμό συμβατικών μορφών παραγωγής ενέργειας; Δεν πρέπει να κινεί αυτό την περιέργειά μας;

….το 2050 πρέπει, λέει, να  κλείσουν όλα τα λιγνιτωρυχεία….. Το σίγουρο είναι πως και να κλείσουν (χλωμό φαίνεται… κρατείστε το), δε θα ηλεκτροδοτούμαστε από ΑΠΕ ….. Ας το θυμάστε (θυμόμαστε, ίσως) κι αυτό…

…..και μην ξεχνάμε !!! Απέναντι στις αποφάσεις και στις (σεβαστές) απόψεις  του («σύντροφου») Υπουργού Σταθάκη, του προέδρου του ΔΣ της Αργιθέας Καρδίτσας, κ.λ.π., που, όπως ήδη λέχθηκε, κάθε άλλο παρά πρέπει ν’ αποτελούν τεκμήριο ορθότητας και χρησιμότητας των έργων που υποστηρίζουν, υπάρχουν και οι απόψεις τόσων και τόσων ειδικών επιστημόνων και αρμόδιων φορέων, που υποστηρίζουν πως τα αιολικά και οι άλλες ΑΠΕ δε μπορούν να μας ηλεκτροδοτήσουν, δεν έχουν καμία σχέση με την «αειφορία» και την πραγματική ανάπτυξη, βλάπτουν και δεν ωφελούν το περιβάλλον, δε μειώνουν ρύπους και δε συμβάλουν ούτε στο παραμικρό στην καταπολέμηση της «κλιματικής αλλαγής», αποτελούν οικονομική αιμορραγία για τους καταναλωτές και τις εθνικές οικονομίες των κρατών τους, κ.λ.π..

Υπάρχουν, ακόμα,  και οι απόψεις, οι θέσεις και αγωνίες των τοπικών κοινωνιών με τους δικούς τους φορείς, οι οποίες και δικαιούνται να αμφισβητούν τόσο τις απόψεις και αποφάσεις του κάθε Υπουργού Σταθάκη και λοιπών αρθογραφούντων υπέρ των ΑΠ, όσο κι αυτές, ακόμα, τις «συμβάσεις του Παρισιού». Ειδικά, όταν πρόκειται για το μέλλον τους, το οποίο σχεδιάστηκε (και σχεδιάζεται) από κάποιους εν αγνοία τους….

Απάντηση του Δικτύου Φορέων και Πολιτών για την προστασία των Αγράφων σε δημοσιεύματα του κου Παπακώστα

Παραλήρημα υπέρ των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) από τον πρώην Δήμαρχο Αχελώου  και νυν πρόεδρο ΔΣ Δήμου Αργιθέας κο Παπακώστα (https://www.katafylli.gr/index.php/nea-tou-dimou-argitheas/3012-dynamikos-dialogos-isxyros-antilogos-sto-d-s-argitheas και https://www.karditsalive.net/sxolia-arthra/%CE%B4%CE%B7%CE%BC-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CE%B1%CE%B5%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82,-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%84%CF%8E%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1).

Παραλήρημα από τον ίδιο υπέρ των ΑΠΕ και της «αειφόρου» ανάπτυξης  και υπέρ μιας άκρατης, αλόγιστης, άσκοπης και αμφίβολης ωφελιμότητας ή χρησιμότητας καταστροφής του περιβάλλοντος με κάθε είδους επεμβάσεις υπέρ των ΑΠΕ, που τόσα χρόνια τώρα πληρώνουμε εμείς οι καταναλωτές, με τις πανάκριβες επιδοτήσεις μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, και που όχι μόνο δεν κατάφεραν να μας απεξαρτήσουν από τον «κακό» λιγνίτη – αφού δε μπορούν να ηλεκτροδοτήσουν με πληρότητα και ασφάλεια και ούτε να στηρίξουν από μόνες τους το «Δίκτυο» –  αλλά μας φόρτωσαν και την εξάρτηση από το εισαγόμενο φυσικό αέριο  (για παραγωγή ενέργειας, εννοούμε) με ότι αυτό συνεπάγεται για την τσέπη μας, την εθνική οικονομία αλλά και την ενεργειακή αυτάρκεια και ανεξαρτησία της χώρας.

Παραλήρημα υπέρ των ΑΠΕ με γενικότητες τύπου «αειφόρα ανάπτυξη», «ανταποδοτικά και αντισταθμιστικά οφέλη», «θέσεις εργασίας» και «καταπολέμηση ανεργίας». Και παρότι μιλά για «ρηχά και αίολα» επιχειρήματα εκ μέρους όλων εμάς των «οικολογιζόντων», κ.λ.π, δε βλέπουμε ούτε ένα ουσιαστικό, συγκεκριμένο και εξειδικευμένο επιχείρημα της άλλης πλευράς, ώστε να τα συγκρίνουμε.

Διαβάζοντας τις «παρεμβάσεις του κου Παπακώστα, στις οποίες επανειλημμένα κάνει λόγο για «αντισταθμιστικά οφέλη» από τις ΑΠΕ, αυτομάτως μας έρχονται στο νου οι παλαιότερες (αλλά σχετικά πρόσφατες) συχνές δικές του «παρεμβάσεις» στον Τύπο αλλά και σε αρμόδιους φορείς, με τις οποίες διαμαρτύρονταν για τη μη καταβολή επί χρόνια των εκ του νόμου καθοριζόμενων αντισταθμιστικών από ΑΠΕ στους αντίστοιχους δικαιούχους. Για να διαπιστώσουμε, όταν αυτά ήρθαν, πως σε κάθε δικαιούχο αντιστοιχεί το φοβερό ποσό των …..9,36 ευρώ ετησίως!!! Για τέτοια οφέλη μιλάμε!!!  Ή πιστεύει κανείς πως οι εταιρίες θα τηρήσουν «ειδικές συμφωνίες»  αν κάνουν τη δουλειά τους; Το έχουν αποδείξει (και στον τόπο μας) ότι δεν πρόκειται να το κάνουν και όλο και κάποιο τρόπο βρίσκουν για να τις κηρύξουν εκ των υστέρων «άκυρες».

Απορούμε για το πώς θα επιτευχθούν, μέσω των ΑΠΕ, «ο πλούτος», οι «θέσεις εργασίας», «η αναγέννηση της φθίνουσας Ορεινής Υπαίθρου» αλλά και για το πώς «θα μείνουν κάποιοι νέοι στα ερημούμενα χωριά» μας, όπως και πάλι ο κος Παπακώστας αναφέρει, αφού θεωρούμε πως είναι κάπως δύσκολο αυτά να επέλθουν με τις μηδαμινές, με βάση τις ίδιες τις μελέτες των συγκεκριμένων έργων, μόνιμες θέσεις εργασίας (π.χ. 0,4 μόνιμες θέσεις εργασίας για κάθε ανεμογεννήτρια!!!). Και ειδικά όταν ακόμα κι αυτές οι θέσεις αφορούν αποκλειστικά στη συντήρηση και λειτουργία του έργου, οπότε αναπόφευκτα θ’ απαιτούν και εξειδικευμένο προσωπικό, που, εκ των πραγμάτων, δύσκολα θα βρεθεί από τον τόπο μας.

Και, βέβαια, δε μπορούμε να μιλάμε ούτε για «εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων μιας περιοχής» μέσω έργων ΑΠΕ, αφού καμία τέτοια εκμετάλλευση δεν θα είναι δυνατή, μια και ο φυσικός και υδάτινος πλούτος της παραχωρείται και δεσμεύεται υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων.

Μιλά ο κος Παπακώστας για τήρηση της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας, όταν αυτές έχουν παραβιαστεί σε κάθε τους πτυχή. Αναρωτήθηκε, άραγε, ποτέ, γιατί για την αδειοδότηση στην Ελλάδα μικρών υδροηλεκτρικών ουδέποτε  εφαρμόστηκε η Οδηγία 2000 της ΕΕ για την προστασία των υδάτων; Οπότε, τι έχει να πει για τα εκατοντάδες μικρά υδροηλεκτρικά, που αναμένεται να γεμίσουν τα ρέματα και τα ποτάμια μας χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις της συγκεκριμένης νομοθεσίας; Μπορεί, μήπως, να μας απαντήσει γιατί για να γίνει ένα μικρό υδροηλεκτρικό πρέπει το νερό να πάψει ν’ αποτελεί φυσικό και δημόσιο αγαθό, αφού παραχωρείται ξεκάθαρα σε ιδιώτες; Ή έχει, μήπως, υπόψη του κάποιο παράδειγμα στην Ευρώπη, κατά το οποίο να εγκαθίστανται αιολικά πάρκα σε περιοχές natura, όπως στη χώρα μας συμβαίνει;

Διαβάσαμε, ακόμα, στις παρεμβάσεις πως οι ΑΠΕ αποτελούν «ήπιες επεμβάσεις» στο περιβάλλον. Πόσο, άραγε, «ήπιες επεμβάσεις» μπορούν να θεωρηθούν έργα σε περιοχές “natura”, τα φαραωνικά έργα στις βουνοκορφές μας, το ξεκοίλιασμα των βουνών μας, τα αμέτρητων χιλιομέτρων δίκτυα μεταφοράς εντός των δασωμένων εκτάσεών μας, με τα οποία πρόκειται ν’ αλλάξει παντελώς η φυσιογνωμία του τόπου μας; Θεωρούνται, άραγε, «ήπια επέμβαση» η για μήκος πολλών χιλιομέτρων εκτροπή/κλοπή του νερού από τις κοίτες των ποταμών μας, οι αυθαίρετες επεμβάσεις σε δασικές εκτάσεις με την επίκληση ανύπαρκτων δασικών δρόμων, η  καταπάτηση ιδιωτικών περιουσιών, η αδιαφορία για τη χλωρίδα και πανίδα αλλά και την ιχθυοπανίδα (συμπεριλαμβανόμενων προστατευόμενων ή και απειλούμενων ειδών της);

Αναρωτιόμαστε, ακόμα, γιατί ο κος Παπακώστας δεν αναφέρεται στις πανελλαδικού χαρακτήρα και έκτασης αντιδράσεις κατά των ΑΠΕ και κάνει λόγο αποκλειστικά γι’ αυτές στο νομό Καρδίτσας, για τις οποίες, μάλιστα, είναι ολοφάνερη και η δυσφορία («έκπληξη» το είπε) κατά αντίστοιχων φορέων. Και, βέβαια,  μόνο θετική δεν είναι διεθνώς η τάση υπέρ των ΑΠΕ (κάτι που, επίσης, αποκρύπτεται από τον κο Παπακώστα), αφού αρμόδιοι φορείς και ειδικοί επιστήμονες επισημαίνουν όλο και περισσότερο, την πραγματική τους αδυναμία να ηλεκτροδοτήσουν με αυτάρκεια και ασφάλεια, παρά τις σημαντικές υπέρ τους δαπάνες.

Λυπούμαστε που δε θα συμφωνήσουμε ότι οι «επιθεώρηση ΄παραγωγικών΄ έργων», όπως βαφτίζονται συγκεκριμένα έργα ΑΠΕ, από οποιαδήποτε «εξέχοντα» πρόσωπα, πρέπει να συνιστά αυτομάτως και εγγύηση της νομιμότητας, χρησιμότητας και ωφελιμότητάς τους, κάτι που σαφώς υπονοεί στις παρεμβάσεις του ο κος Παπακώστας. Αντίθετα, δηλώνουμε πως αυτό μας καθιστά ιδιαίτερα επιφυλακτικούς.

Και είναι αλήθεια πως δε γνωρίζουμε τι είδους «συνεργασία» και σε ποιο βαθμό αυτή έχει επιτευχθεί μεταξύ εταιριών, απ’ αυτές που εκτελούν έργα ΑΠΕ, και φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως και πάλι ο ίδιος αναφέρει. Καμία, ωστόσο, «αγαστή συνεργασία» δε διαπιστώνουμε μεταξύ τέτοιων εταιριών και τοπικών κοινωνιών, οι κάτοικοι των οποίων δείχνουν, στην πλειοψηφία τους, μη ενημερωμένοι και αγανακτούν όταν ενημερώνονται για την πραγματικότητα.

Τέλος, να ενημερώσουμε τον κο Παπακώστα αλλά και την κοινωνία και τους φορείς του νομού μας, ότι κανέναν αρνητισμό στις «εξελίξεις» δεν επιδεικνύουμε. Αυτό που επιδεικνύουμε είναι η ευαισθησία μας για την προστασία του περιβάλλοντος και τη διαφύλαξη του φυσικού και υδάτινου πλούτου του τόπου μας από τις σε βάρος της πραγματικής ανάπτυξης και αμφίβολης ωφελιμότητας και χρησιμότητας επεμβάσεις (και μάλιστα φαραωνικού τύπου ή ιδιαίτερα βλαπτικές). Επεμβάσεις επιβλαβείς για τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες αλλά και για την ίδια την εθνική μας οικονομία, γενικότερα, ακόμα δε και για την τσέπη μας, ως καταναλωτών. Και τούτο, ακριβώς επειδή κι εμείς νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας και για τις επόμενες γενιές.

                      Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την προστασία των Αγράφων

«Εάλω» τ’ ΑΓΡΑΦΑ; ….. με «κερκόπορτα» τις ΑΠΕ;

Παρακολουθούμε, τελευταία,  διάφορα δημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη δρομολογούμενη εγκατάσταση αιολικών πάρκων με σημαντικό αριθμό ανεμογεννητριών στα βουνά της θρυλικής και ιστορικής γης των Αγράφων, συμπεριλαμβανομένων και περιοχών του Δήμου μας (Μουζακίου), όπως αυτά στη θέση «Αέρας- Αφεντικό», «Προφήτης Ηλίας Οξυάς», κ.λ.π..

Και οι αναμενόμενες τεράστιες περιβαλλοντικές (και όχι μόνο) επιπτώσεις και καταστροφές προκαλούν την εμφανή και διαρκώς αυξανόμενη ανησυχία φορέων, απλών πολιτών αλλά και τοπικών κοινωνιών, γενικότερα. Όσοι, ωστόσο, επιχειρούν να εκφράσουν και ν’ αναπτύξουν τις συγκεκριμένες ανησυχίες και τα αντίστοιχα επιχειρήματά τους, προσκρούουν σε μια άριστα, συστηματικά και από καιρό οργανωμένη  προπαγάνδα, που παρουσιάζει τα αιολικά «πάρκα» με τις ανεμογεννήτριές τους (αλλά και τις άλλες μορφές ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ή αλλιώς ΑΠΕ) ως την εξ ουρανού, τη μοναδική, τη «σωτήρια»  λύση απέναντι στις (από πολλούς επιστήμονες αμφισβητούμενες) συνέπειες της  πολυθρυλούμενης «κλιματικής αλλαγής» και της (δήθεν) εξ αυτής ανάγκης για την «προστασία του πλανήτη» και του περιβάλλοντος.

Ειδικότερα, όποιος επιχειρήσει να εστιάσει απλά και μόνο στις αναμενόμενες καταστροφές, που τα ανωτέρω έργα αναμένεται να επιφέρουν στο περιβάλλον (στο όνομα, μάλιστα, της προστασίας του !!!)  αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να θεωρηθεί από τους υποστηρικτές τους ως  «άνθρωπος των σπηλαίων», «οπαδός της γκαζόλαμπας» αλλά και «αρνητής των αγαθών του πολιτισμού και της ευημερίας». Και, φυσικά, έχει ν’ αντιμετωπίσει και τους γενικούς (και χωρίς απτές αποδείξεις) ισχυρισμούς περί της «προόδου» και της «ανάπτυξης», που δήθεν οι ΑΠΕ προσφέρουν, τις εξαγγελίες για μεγαλεπήβολα έργα, για «επενδύσεις» που θα φέρουν θέσεις εργασίας στον τόπο μας, και πολλά άλλα παρόμοια.

Εκείνο στο οποίο όχι μόνο δεν αναφέρονται αλλά επιμελώς αποσιωπούν και αποκρύπτουν οι υποστηρικτές των ΑΠΕ και των αντίστοιχων έργων είναι κάποιοι σημαντικοί παράγοντες, που καθιστούν αμφίβολη (τουλάχιστο) την αποτελεσματικότητα και, κατ’ επέκταση, τη χρησιμότητα και ωφελιμότητά τους. Παράγοντες που αποτελούν πραγματικά δεδομένα και δε μπορούν από κανέναν ν’ αμφισβητηθούν.

Αποκρύπτεται, για παράδειγμα, από τους υποστηρικτές των ΑΠΕ ότι η όποια «παραγόμενη» από τις ανεμογεννήτριες ενέργεια είναι ασταθής και απρόβλεπτη («κουτουρού»), εξαρτώμενη άμεσα από την ύπαρξη, την ένταση, κ.λ.π. του ανέμου, γεγονός που πολύ συχνά και σε συνδυασμό με το ότι η συγκεκριμένη ενέργεια δεν είναι εφικτό ν’ αποθηκευθεί, τις καθιστά άχρηστες όταν τις  χρειαζόμαστε, και με  αυξημένο κίνδυνο μπλακ άουτ.

Αποκρύπτεται ότι οι ανεμογεννήτριες δε μπορούν να παράγουν «φορτίο βάσης» και να στηρίξουν δίκτυο, με αποτέλεσμα την ανάγκη διαρκούς υποστήριξής τους από θερμοηλεκτρικούς σταθμούς, που είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα όχι μόνο να πετύχουν την απεξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα αλλά ούτε καν να μειώσουν, έστω και στο ελάχιστο,  την κατανάλωσής.

Αποσιωπάται και αποκρύπτεται ότι οι ανεμογεννήτριες έχουν ανάγκη από νέα δίκτυα μεταφοράς με αποτέλεσμα να γεμίζει ο τόπος από τους γνωστούς σ’ όλους μας πυλώνες υψηλής τάσης.  Ότι δε «ζουν» για πάντα, με αποτέλεσμα τα βουνά μας να γεμίσουν κάποια στιγμή με παντελώς άχρηστα παλιοσίδερα και μπετόν. Ότι οι πραγματικές θέσεις εργασίας των ανεμογεννητριών βρίσκονται εκεί όπου αυτές παράγονται (Γερμανία, Δανία, κ.λ.π.) και όχι στη χώρα μας, όπου περιορίζονται στο ελάχιστο και μόνο για την εγκατάσταση και τη συντήρησή τους.

Αποσιωπάται και αποκρύπτεται ότι οι ανεμογεννήτριες, όπως και όλες οι άλλες ΑΠΕ, αυξάνουν κατακόρυφα την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, τόσο εξαιτίας των «επιδοτήσεων» και των εγγυημένων τιμών με τις οποίες ο διαχειριστής του «συστήματος» απορροφά την όποια «παραγόμενη» από τις ΑΠΕ ενέργεια – προκειμένου να κερδίζει το «κάτι τις» ο ιδιοκτήτης «επενδυτής» τους – όσο και της ανάγκης για ταυτόχρονη, προκειμένου να επιτευχθεί η με ασφάλεια ηλεκτροδότηση, υποστήριξή τους από θερμοηλεκτρικούς σταθμούς ή άλλες συμβατικές μορφές παραγωγής ενέργειας (π.χ. φυσικό αέριο).

Καμιά αναφορά, επίσης, από τους υποστηρικτές των ΑΠΕ στην επ’ αόριστον δέσμευση και  υποθήκευση του τόπου μας και του φυσικού του πλούτου, που αυτές συνεπάγονται, υπέρ των «επενδυτών» τους. Αλλά ούτε και στις συνεχιζόμενες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και των φορέων τους, που τελευταία, μάλιστα, έχουν λάβει και πανελλαδική διάσταση και εντείνονται όλο και περισσότερο με τη σκέψη πως όλοι τους βρέθηκαν προ τετελεσμένων και πως όλα σχεδιάστηκαν κάτω από την πλήρη άγνοια, την έλλειψη ενημέρωσης αλλά και οποιασδήποτε διαβούλευσης.

Πλήρης και η παραπληροφόρηση σχετικά με τα ανύπαρκτα, στην πράξη, «ανταποδοτικά» έργα και «αντισταθμιστικά» οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες αλλά και τους ίδιους τους καταναλωτές. Και αρκεί εδώ ν’ αναλογιστεί κανείς τις πάμπολλες κατά καιρούς διαμαρτυρίες τοπικών αρχόντων για τη μη είσπραξη έστω κι αυτών των πενιχρών δικαιούμενων «αντισταθμιστικών» αλλά και την τελευταία απόφαση  του αρμόδιου Υπουργού (ΥΠΕΝ), το έτος 2017, με την οποία μοιράζονται 17,6 εκατ. ευρώ, ως δικαιούμενα κατά το νόμο αντισταθμιστικά οφέλη από ΑΠΕ για τα έτη 2010 μέχρι και 2014, σε 376.000 δικαιούχους καταναλωτές. Δηλαδή 9,36 ευρώ το χρόνο για κάθε καταναλωτή!!! (Πάρτε, απλά, κομπιουτεράκι….). Ναι, αυτά είναι τα πραγματικά «αντισταθμιστικά» για τα οποία ξεπουλιέται ο τόπο μας….

Και, βέβαια, ουδέποτε και από κανέναν  έγινε έστω και η παραμικρή σύγκριση για τη σχέση μεταξύ κόστους (περιβαλλοντικού, κοινωνικού, οικονομικού, κ.λ.π.) από την εγκατάσταση και τη λειτουργία των ανεμογεννητριών (αλλά και των άλλων ΑΠΕ) και του όποιου αντίστοιχου οφέλους απ’ αυτές, ώστε ν’ αποδειχθεί η πραγματική ή μη ωφελιμότητα  και χρησιμότητά τους  τόσο για τους ίδιους τους καταναλωτές και τις τοπικές μας κοινωνίες όσο και για την εθνική μας οικονομία, γενικότερα.

Αναμφίβολα, λοιπόν…. αμφίβολης (τουλάχιστο) αποτελεσματικότητας για το πρόβλημα της ενέργειας αλλά κι γι’ αυτό της πολυθρυλούμενης «κλιματικής αλλαγής» το «φάρμακο» που ακούει στ’ όνομα ΑΠΕ, συμπεριλαμβανομένων των αιολικών πάρκων με τις ανεμογεννήτριές τους. Αλλά, ένα φάρμακο το δίνεις σε ασθενή μόνο αν και όταν είσαι σίγουρος για την αποτελεσματικότητά του. Αν το χορηγείς γνωρίζοντας την αναποτελεσματικότητα ή, έστω, το αμφίβολο της αποτελεσματικότητας, απλά διαπράττεις ΕΓΚΛΗΜΑ!!!!

Παρά ταύτα, κάποιοι και στο τόπο μας, παρότι γνώριζαν και γνωρίζουν την αναποτελεσματικότητά τους (ορισμένοι το έχουν αποδεχθεί και δημοσίως!!!), προώθησαν και προωθούν τις συγκεκριμένες «επενδύσεις», όπως τις κατονομάζουν, χωρίς καμία ενημέρωση και ενάντια στο θέληση των τοπικών κοινωνιών. Και κάποιοι άλλοι επιλέγουν «ν’ αναπτύξουν», όπως δηλώνουν, τον τόπο μας (συμπεριλαμβανομένου και του χωριού μου, της Οξυάς) με τέτοιου είδους «επενδύσεις», κατηγορώντας όσους διαφωνούν μ’ αυτές ως «άσχετους» και «παραπληροφορημένους», και  με τους  ίδιους (άραγε, ως «σχετικούς» και «ορθά πληροφορημένους»;) να συγκρίνουν τη ζημιά από τα αιολικά πάρκα με την απλή ζημιά που μας προκαλεί η …..χρήση του κινητού μας τηλεφώνου!!!! Και, βέβαια, κανείς εξ αυτών δεν είχε σε κανένα προεκλογικό του πρόγραμμα παρόμοιες εξαγγελίες. Άλλα έλεγαν και άλλα έταζαν για τις ψήφους μας. Απ’  όλους αυτούς, λοιπόν, κινδυνεύουν σήμερα να καταστραφούν ΑΣΚΟΠΑ και στο βωμό της κερδοσκοπίας κάποιων τ’ αγαπημένα μας ΑΓΡΑΦΑ, όπως και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα βουνά (και όχι μόνο) της χώρας μας.

ΟΧΙ, δε δηλώνω πολέμιος των ΑΠΕ. Απλά, για όλους τους λόγους που προανέφερα (και που επιμελώς, επαναλαμβάνω, αποκρύπτονται από τους υποστηρικτές τους), αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα (περιβαλλοντική, ενεργειακή, οικονομική, κ.λ.π.) και, κατ’ επέκταση, την αντίστοιχη  χρησιμότητα και ωφελιμότητά τους, εδικά αν αυτή συγκριθεί με το κόστος (περιβαλλοντικό, οικονομικό, κοινωνικό) εγκατάστασης και λειτουργίας τους. Και θα πάψω να τις αμφισβητώ μόνο ΑΝ και ΟΤΑΝ  οι ΑΠΕ καταφέρουν να σταθούν τουλάχιστο ισάξιες των σημερινών συμβατικών μορφών παραγωγής ενέργειας, να τις υποκαταστήσουν πραγματικά και όχι στα λόγια και να εγγυηθούν ότι, από μόνες τους και χωρίς καμία άλλη υποστήριξη, μπορούν, όπως υπόσχονται, να ηλεκτροδοτήσουν «καθαρά», φτηνά και με ασφάλεια. Να μπορούν από μόνες τους, ν’ αποτρέψουν, όπως διακηρύττουν, τον κίνδυνο επιστροφής στη «γκαζόλαμπα», να εξασφαλίσουν  τη λειτουργία της επιχείρησής μας, του κλιματιστικού μας, του κινητού μας, κ.λ.π.. Και τότε θα είμαι και πρόθυμος ν’ αποδεχθώ για χάρη τους και τις όποιες πραγματικά ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ επεμβάσεις και στο περιβάλλον.

Μέχρι τότε, όμως, συντάσσομαι πλήρως σε κάθε αγώνα, τοπικό ή και ευρύτερο, για την πλήρη και ορθή ενημέρωση των συμπολιτών μου αλλά και την ανάσχεση της,  μέσω των ΑΠΕ και χάριν της κερδοσκοπίας ορισμένων, περιβαλλοντικής, οικονομικής, κ.λ.π. αλλά και άσκοπης καταστροφής του τόπου μου και άλωσης του φυσικού του πλούτου.

Γιώργος Δ. Καραβίδας

δημότης Μουζακίου, Ταξίαρχος (ε.α.) Νομικού Σώματος Ε.Δ,

ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων και του Σωματείου «Περιβαλλοντική Κίνηση ‘Εξόρμηση για την Προστασία του Χωριού της Οξυάς’»

 

 

Νέο Σωματείο για το χωριό της Οξυάς Αμιγώς περιβαλλοντικού χαρακτήρα και σκοπού

Ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2015 ως «Κίνηση» με την επωνυμία «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς» ενάντια στα μικρά υδροηλεκτρικά και τα αιολικά πάρκα, που εν αγνοία των κατοίκων σχεδιάστηκαν και προωθούνται  και στο χωριό της Οξυάς, με περισσότερους από τετρακόσιους Οξυώτες να δηλώνουν  αμέσως τη συμμετοχή τους σ’ αυτή, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στα παραπάνω έργα και ζητώντας τη σύγκλιση λαϊκής Συνέλευσης των Οξυωτών, για να αποφανθεί σχετικά.

Παρότι αποτέλεσε αντικείμενο υπόσχεσης από τους αρμόδιους (Δήμαρχο Μουζακίου και πρόεδρο Τοπικής Κοινότητας Οξυάς) τέτοια λαϊκή Συνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ενώ η αδειοδότηση των συγκεκριμένων έργων συνεχίστηκε και εξακολουθεί να συνεχίζεται κανονικά και στις πλάτες των Οξυωτών, βασιζόμενη εν πολλοίς και σε πολλές παρατυπίες, παραβάσεις της οικείας νομοθεσίες, χρήση ανακριβών στοιχείων ή και απόκρυψη άλλων, κ.λ.π..

Παράλληλα, με την πάροδο του χρόνου πολλοί από τους συμμετέχοντες στην Κίνηση διαπίστωσαν και εξακολουθούν να διαπιστώνουν τα συνεχώς αυξανόμενα, πλέον, ερωτήματα αναφορικά με την αξιοπιστία και, κατά συνέπεια,  τη χρησιμότητα και ωφελιμότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (αιολικά, φωτοβολταϊκά, μικρά υδροηλεκτρικά, κ.λ.π.). Ερωτήματα που, αν αναλυθούν, καταλήγουν σε άλλα σοβαρότερα, όπως το αν αξίζει να υποστεί το χωριό της Οξυάς – αλλά και ο τόπος μας, γενικότερα – τους όποιους κινδύνους (π.χ. δέσμευση δημόσιας γης και λοιπού φυσικού πλούτου, μεταβολές στη σημερινή χρήση του νερού εντός του χωριού της Οξυάς και δέσμευσή του γενικότερα ή και κίνδυνος ιδιωτικοποίησής του, κ.λ.π.) και τις όποιες περιβαλλοντικές ή και άλλες καταστροφές θα επέλθουν από τα σχεδιαζόμενα στο χωριό της Οξυάς μικρά υδροηλεκτρικά και αιολικά πάρκα, αν αξίζει και με ποιο, άραγε, αντιστάθμισμα η οποιαδήποτε διαδικασία «διαπραγμάτευσης» για την τύχη του φυσικού και δημόσιου αγαθού, που λέγεται «ΝΕΡΟ», κ.λ.π..

Προ, λοιπόν, των ανωτέρω προβληματισμών και ορατών κινδύνων καθώς και της ανάγκης για περισσότερο οργανωμένη δράση αλλά και συνεργασία με άλλους ανά την Ελλάδα φορείς – ειδικά ενόψει της πρόσφατα αναληφθείσας προσπάθειας για πανελλαδική συσπείρωση και ενημέρωση της κοινής γνώμης σχετικά με όσα πραγματικά ισχύουν για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την πραγματική ωφελιμότητα και χρησιμότητά τους αλλά και τις πραγματικές τους συνέπειες για το περιβάλλον, την τσέπη μας ως καταναλωτών και την ίδια την εθνική μας οικονομία – αναλήφθηκε από μέλη της Κίνησης «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς» η πρωτοβουλία για τη μετατροπή της σε κατά νόμο Σωματείο, με επίσημη μορφή, όργανα διοίκησης, τρόπο λειτουργίας, κ.λ.π..

Στους σκοπούς του νέου Σωματείου, αμιγώς περιβαλλοντικού χαρακτήρα, που φέρει την επωνυμία «Περιβαλλοντική Κίνηση ‘Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς’» και το Καταστατικό του οποίου εγκρίθηκε με τη με αριθμό 11/2018 διάταξη του Ειρηνοδικείου Καρδίτσας, περιλαμβάνονται, μεταξύ των άλλων, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του χωριού της Οξυάς και των περιοχών που το περικλείουν από κάθε είδους ρύπανση, η αποτροπή εγκατάστασης εντός των ορίων του χωριού της Οξυάς καθώς και στις περιοχές που το περικλείουν κάθε μορφής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), που είτε απειλούν να καταστρέψουν ή να υποβαθμίσουν το φυσικό και υδάτινο πλούτο ή τη χλωρίδα και πανίδα του χωριού είτε προωθούνται αλόγιστα και χωρίς σχεδιασμό, που να σέβεται το φυσικό περιβάλλον και τις αντοχές του αλλά και τα όποια ιστορικά, αρχαιολογικά ή άλλα μνημεία του χωριού, κ.λ.π..

Με σχετική, επίσης, διάταξη στο εγκεκριμένο Καταστατικό του νέου Σωματείου θεωρούνται μέλη του (χωρίς την οποιαδήποτε υποχρέωση) όλα τα μέλη και οι υποστηρικτές της αρχικής άτυπης Κίνησης «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς», με δυνατότητα, όμως, άμεσης αποχώρησης – με απλή δήλωσή τους στα όργανα διοίκησης του νέου Σωματείου – οποιουδήποτε τυχόν το επιθυμεί.

Το νέο Σωματείο έχει εγγραφεί ήδη στα οικεία βιβλία του Πρωτοδικείου Καρδίτσας και απέκτησε ΑΦΜ, ενώ με ενέργειες της προσωρινής του διοίκησης (Γκέκας Θωμάς του Φώτιου, Πάτας Γρηγόριος του Δημητρίου, Καραβίδας Γεώργιος του Δημητρίου, Σερίφη Ελένη του Ηλία, Τσιλίγκος Δημήτριος του Ιωάννη), δρομολογούνται οι κατά το νόμο αρχαιρεσίες για την ανάδειξη των οργάνων κανονικής διοίκησής του.

 

 

 

Την κατάργηση των Επιδοτήσεων στα αιολικά και σε λοιπές μορφές ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) ζητούν φορείς από όλη την Ελλάδα, που συντονίζουν τη δράση τους

Με την πρώτη τους συνάντηση στο Μουζάκι

Κοινή διακήρυξη κατά της εγκατάστασης αιολικών πάρκων και άλλων, αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας, ΑΠΕ υπέγραψαν είκοσι φορείς αλλά και πολίτες από όλη την Ελλάδα, εκπρόσωποι των οποίων πραγματοποίησαν και σχετική συνάντηση στο Μουζάκι Καρδίτσας, την 11/3/2018.

Η συνάντηση σηματοδοτεί την έναρξη μίας σειράς από πρωτοβουλίες και δράσεις που αναλαμβάνουν πλέον από κοινού οι 20 φορείς, συνεπικουρούμενοι και από απλούς πολίτες, με αίτημα την κατάργηση ή τη δραστική μείωση των επιδοτήσεων στα υφιστάμενα αιολικά πάρκα και σε άλλες αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας ΑΠΕ, καθώς και την αναστολή της εγκατάστασης νέων αιολικών και ΑΠΕ της κατηγορίας αυτής.

Στη Διακήρυξη οι 20 φορείς τονίζουν ότι τα αιολικά και ορισμένες άλλες μορφές ΑΠΕ έχουν ως στόχο τις επιδοτήσεις και αυξάνουν το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος, χωρίς να συμβάλλουν ουσιαστικά ούτε στην ενεργειακή αυτάρκεια, ούτε στην πραγματική εξοικονόμηση καυσίμων, ούτε στην προστασία του περιβάλλοντος. Αντίθετα, ακριβαίνουν το ρεύμα και κάνουν ζημιά στον τουρισμό, στο περιβάλλον, στις τοπικές κοινωνίες και συνολικά στην εθνική οικονομία. Όσο αυξάνονται οι εγκαταστάσεις, η ενσωμάτωσή τους στο δίκτυο αποδεικνύεται προβληματική και υψηλού κόστους, το οποίο σε τελική ανάλυση το πληρώνουμε όλοι μαζί οι καταναλωτές.

Τα αιολικά και άλλες ΑΠΕ κατακερματίζουν και απαξιώνουν εκτάσεις γης, με διανοίξεις δρόμων και άλλες μη αναστρέψιμες παρεμβάσεις σε περιοχές, οι περισσότερες από τις οποίες παρέμεναν ως σήμερα αδιατάραχτες, πραγματικοί «θεματοφύλακες» του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι εγκαταστάσεις αυτές, όταν σταματήσουν οι επιδοτήσεις και λήξει ο χρόνος ζωής τους, θα εγκαταλειφθούν στην τύχη τους, προκαλώντας περισσότερη ρύπανση και περισσότερα προβλήματα.

Για τα μικρά υδροηλεκτρικά και τα υβριδικά επισημαίνεται ότι δεσμεύουν τα νερά, με ιδιαίτερες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στη βιοποικιλότητα του τόπου μας.

Τονίζεται, ακόμα, πως το επιχείρημα περί «Σωτηρίας του Κλίματος» θίγει τη στοιχειώδη νοημοσύνη αφού τα αιολικά και κάποιες άλλες μορφές ΑΠΕ, εκτός των μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών και των εργοστασίων βιομάζας, εξακολουθούν να είναι ενεργειακά ασήμαντα και όπου μετρήθηκαν δεν μειώνουν πραγματικά τους ρύπους. Ωστόσο, για την ανάπτυξή τους δεσμεύονται κεφάλαια που θα ήταν πιο αποδοτικά σε άλλους τομείς, ενώ όλοι μαζί πληρώνουμε «κεφαλικό φόρο» για να εισάγουμε μηχανήματα και πανάκριβο εξοπλισμό (που κατά πάσα πιθανότητα παρήχθη με τη χρήση συμβατικών καυσίμων και όχι ΑΠΕ ), επιδοτώντας στην ουσία τις βιομηχανίες ανεμογεννητριών και λοιπού εξοπλισμού άλλων χωρών.

«Ζητάμε να σταματήσουν οι εγκαταστάσεις αιολικών και άλλων αμφιλεγόμενων ΑΠΕ που υπάρχουν μόνον για τις επιδοτήσεις. Για τα υπάρχοντα αιολικά, ζητούμε να καταργηθούν ή να μειωθούν οι επιδοτήσεις (όπως εξάλλου έχει προτείνει ο ACER,η ευρωπαϊκή Αρχή των Ρυθμιστών Ενέργειας). Ζητάμε να σταματήσει η εξαπάτηση και η άσκοπη κατασπατάληση πόρων σε βάρος της εθνικής οικονομίας, που γίνεται στο όνομα του περιβάλλοντος αλλά στην πραγματικότητα εξελίσσεται σε βάρος του περιβάλλοντος», καταλήγει η Διακήρυξη.

Οι φορείς και οι πολίτες που συμμετείχαν στη συνάντηση δήλωσαν αποφασισμένοι ν’ αγωνιστούν ενωμένοι και πιο ισχυροί, ενάντια στην προώθηση εγκαταστάσεων αιολικών και άλλων, αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας ΑΠΕ, που υπάρχουν μόνο για τις επιδοτήσεις, με στόχο να σταματήσει η εξαπάτηση και η άσκοπη κατασπατάληση πόρων σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας και του περιβάλλοντος.

Παγκρήτιο Δίκτυο Δυνάμεων Αντίστασης και Αλληλοβοήθειας (ΠΑ.Δ.ΔΥ.Α.Α.),  Πολιτιστικός και Περιβαλλοντικός Σύλλογος “Κόρης Πύργος” (Τήνος), Ένωση Πολιτών Τήνου, Δημοτική Παράταξη Κοινό Τηνίων, Λαογραφικός – Αρχαιολογικός – Πολιτιστικός Σύλλογος Οξυάς “Το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας”, Περιβαλλοντική Κίνηση “Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς”, Ομάδα Κίσσαβος SOS,  Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων, Επιτροπή Φορέων και Κατοίκων κατά των Ανεμογεννητριών στα Πιέρια Όρη, Επιτροπή Αγώνα κατά των Ανεμογεννητριών στα Πιέρια Όρη, Ανοικτή Επιτροπή Αλληλεγγύης Τήνου, Περιβαλλοντικός Σύλλογος Ιτάνου (Κρήτη),  Ένωση Πολιτών Σκύρου, Πρωτοβουλία Κατοίκων Σαμοθράκης Ενάντια στη Κατασκευή Αιολικού Πάρκου, Σύλλογος Βαχιωτών Λακωνίας, ΣΕΕΝ “Εργατική Αλληλεγγύη”, Δίκτυο Ενεργών Καταναλωτών – Δ.Ε.ΚΑ, Σύλλογος Δασοπροστασίας και Προστασίας Περιβάλλοντος Κύμης….…και ακόμα διακόσιοι πενήντα (250), μέχρι στιγμής, απλοί πολίτες.”

 

Η Aρπαγή του Nερού στην Ελλάδα

Γιάννης Παπαδημητρίου

Ο όρος του τίτλου (στα αγγλικά water grabbing) χρησιμοποιείται διεθνώς για να ορίσει την κατάσταση, στην οποία ισχυροί παράγοντες, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, αποκτούν τον έλεγχο ή ανακατανέμουν τη χρήση υδάτινων πόρων για τους δικούς τους σκοπούς σε βάρος των τοπικών κοινοτήτων και των οικοσυστημάτων, στα οποία έχει βασιστεί η ζωή τους. Πρόκειται για έναν πλανητικό πόλεμο με αποκορυφώματα την εκδίωξη πληθυσμών λόγω της κατασκευής μεγάλων φραγμάτων, την ιδιωτικοποίηση των αποθεμάτων του νερού και των δικτύων ύδρευσης, την υποβάθμιση και μόλυνση του νερού εξαιτίας βιομηχανικών, μεταλλευτικών και βιομηχανικής κλίμακας αγροτικών δραστηριοτήτων και τον έλεγχο των πηγών και των διασυνοριακών υδάτων για στρατιωτικούς και οικονομικούς λόγους.

Δεν είναι τυχαίο που η παγκόσμια κλιματική αλλαγή βιώνεται κατά κύριο λόγο είτε ως πλημμύρα είτε ως ξηρασία, συνδέεται δηλαδή άμεσα με τη διαταραχή του θαυμαστού υδρολογικού κύκλου της φύσης. Στη χώρα μας λίγο-πολύ όλα αυτά τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Θα περιοριστώ σε μια, εκ των πραγμάτων άνιση λόγω του περιορισμένου χώρου, αναφορά με έμφαση στα λιγότερο συζητημένα.

Α. Ιδιωτικοποίηση πόσιμου νερού (εταιριών ύδρευσης & υπόγειων υδάτων)

Κλιμακώνεται η στρατηγική της ιδιωτικοποίησης, με τη μέθοδο ΣΔΙΤ, των δύο μεγάλων κρατικών εταιριών ύδρευσης, της ΕΥΔΑΠ της Αθήνας και της ΕΥΑΘ της Θεσσαλονίκης, χωρίς προς το παρόν να γνωρίζουμε, σε ποιο βαθμό το «επενδυτικό ενδιαφέρον» θα επεκταθεί στα δημοτικά δίκτυα ύδρευσης των υπολοίπων μεγάλων πόλεων. Ένα σημαντικό ποσοστό των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και η πλειοψηφία της ΕΥΑΘ έχουν μεταβιβαστεί στο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ), το οποίο άνοιξε πρόσφατα τη διαδικασία αναζήτησης «στρατηγικού επενδυτή» για την πώλησή τους. Το θέμα προφανώς δεν έχει να κάνει με τα ποσοστά του ιδιώτη, ίσως ούτε καν κυρίως με τον έλεγχο του μάνατζμεντ, όσο κυρίως με το μοίρασμα των πολλών παράπλευρων εργολαβιών. Πρόκειται ασφαλώς για το πιο κρίσιμο μέτωπο της περιόδου, που δεν αφορά μόνο τους Αθηναίους και τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι, ας μην το ξεχνάμε, έδωσαν και έναν μεγάλο αγώνα πριν από 3 χρόνια με το δημοψήφισμα εναντίον της ιδιωτικοποίησης.

Ενώ όμως γι’ αυτές τις εξελίξεις μαθαίνουμε αναλυτικά, μια άλλη ιδιωτικοποίηση προχωράει «στα μουλωχτά». Είναι αυτή των φυσικών αποθεμάτων πόσιμου νερού, δηλ. των υπόγειων υδάτων, που παραχωρούνται αφειδώς στη βιομηχανία εμφιάλωσης.

Τις τελευταίες δεκαετίες, το εμφιαλωμένο νερό, από είδος πολυτελείας και καταναλωτική συνήθεια των εύπορων στρωμάτων, έχει μετατραπεί σε τρόπο ζωής για μεγάλες μερίδες του πληθυσμού. Δεν είναι μόνο οι ακριβές διαφημιστικές καμπάνιες ή ο ρόλος του τουρισμού, δεν είναι ούτε καν μόνο η κακή διαχείριση και η απαξίωση των δημόσιων δικτύων. Η βασική αιτία της εξάπλωσης είναι το νομοθετικό καθεστώς για τη συγκεκριμένη επιχειρηματική δραστηριότητα και το κόστος της πρώτης ύλης, που χρησιμοποιεί.

Μέχρι σήμερα, η μόνη ανταποδοτική υποχρέωση των βιομηχανιών εμφιάλωσης είναι η καταβολή ενός τέλους προς τον αντίστοιχο Δήμο, στα διοικητικά όρια του οποίου γίνεται η γεώτρηση. Το ύψος αυτού του τέλους έχει παραμείνει επί δεκαετίες σταθερά ελάχιστο ενώ το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε ακόμα ένα «δωράκι» προς το ενδιαφερόμενο κεφάλαιο, θεσμοθετώντας τον υπολογισμό του τέλους όχι επί των αντλούμενων αλλά επί των πωλούμενων ποσοτήτων (ν. 4255/2014). Δηλαδή η άντληση για χορηγίες, δηλ. για διαφημιστική πολιτική, ή για «μαύρες πωλήσεις» είναι εντελώς δωρεάν ενώ το τέλος για τις «κανονικές» πωλήσεις παραμένει ασήμαντο. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι ντόπιοι «βαρόνοι του νερού»:

– αποσπούν ένα μεγάλο μερίδιο της ελληνικής αγοράς, έχουν έντονη εξαγωγική δραστηριότητα και παρουσιάζουν διαρκώς και νέα προϊόντα, μπύρες, κόλες κ.λπ.

– ακολουθούν μια επιθετική πολιτική αύξησης των αντλούμενων ποσοτήτων, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται κίνδυνοι για την επάρκεια του φυσικού πόρου για τα δημόσια δίκτυα και την κατοχύρωσή του για τις επόμενες γενιές.

– μέσω των χορηγιών εξασφαλίζουν ευρεία κοινωνική συναίνεση ενώ διατηρούν σχέσεις στοργής με το πολιτικό σύστημα, το κεντρικό και το εκάστοτε τοπικό.

Είναι προφανές ότι απαιτείται η αντιστροφή αυτής της πορείας. Και εκτός από την αλλαγή του ν. 4255/2014, που μέχρι στιγμής δεν τον έχει «πειράξει» η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να διεκδικήσουμε μια πολιτική «επιστροφής» στο νερό της βρύσης με δωρεάν πρόσβαση στο πόσιμο νερό για τους πολίτες τόσο με καταψύκτες στις δημόσιες υπηρεσίες όσο και με βρύσες στους κοινόχρηστους χώρους (πλατείες, παιδικές χαρές κ.λπ.), σε συνδυασμό βεβαίως με στρατηγικές εξοικονόμησης του νερού, περιορισμού της σπατάλης και διαμόρφωσης «υδατικής» συνείδησης στους πολίτες».

Β. Επίθεση στα ποτάμια

Η υποβάθμισή τους από τη χρήση τους ως αποδεκτών αποβλήτων κάθε είδους περιλαμβάνει πολλά παραδείγματα. Το κλασικό για τα βιομηχανικά απόβλητα είναι ασφαλώς η ρύπανση του Ασωπού, που, εκτός από περιβαλλοντικά προβλήματα, έχει προκαλέσει και ασθένειες και θανάτους, δηλ. σοβαρές παραβιάσεις του δικαιώματος στην υγεία. Ο Ασωπός έχει την ατυχία να διαρρέει τη βιομηχανική περιοχή της Θήβας και, ούτε λίγο ούτε πολύ, 15 εταιρίες, βρέθηκαν να τον επιβαρύνουν με εξασθενές χρώμιο και μόλυβδο. Η εντατική αγροτική εκμετάλλευση έχει καταστρέψει τον Πηνειό ενώ οι εξορύξεις της Χαλκιδικής επιφυλάσσουν την ίδια μοίρα στα νερά της περιοχής.

Ωστόσο, θα αφιερώσω το πιο μεγάλο μέρος του κειμένου στα σχέδια εντατικής εκμετάλλευσης, κυρίως υδροηλεκτρικής, με την κατασκευή φραγμάτων και τις εκτροπές, που διακόπτουν τον φυσικό κύκλο του νερού και προκαλούν σοβαρές και ανεπίστρεπτες αρνητικές συνέπειες. Ο βασικός μύθος της τεχνοκρατικής ιδεολογίας είναι ο αφορισμός ότι το νερό των ποταμών χύνεται «αναξιοποίητο» στη θάλασσα και επομένως πρέπει να «αξιοποιηθεί».

Όμως η επιστήμη μάς λέει ότι ένα ποτάμι δεν είναι μόνο το νερό αλλά και η ζωή που κουβαλάει μαζί του, το απόθεμα της βιοποικιλότητας, οικοσυστήματα και οργανισμοί, χλωρίδα και πανίδα, τοπία και ανθρώπινες συνήθειες αιώνων.

«Τα ποτάμια είναι οι ταχυδρόμοι των βουνών», όπως λέει ο ποιητής Γιάννης Δάλλας.

Συνεπώς ένα πρώτο κρίσιμο ζήτημα είναι να ξεπεράσουμε την αντίληψη του «ποταμιού – καναλιού» και να προσανατολίσουμε την άσκηση των όποιων οικονομικών δραστηριοτήτων στον σεβασμό της φυσικής ροής του ως τμήμα του υδατικού κύκλου.

Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα περίπου 170 φράγματα με ύψος μεγαλύτερο από 15 μέτρα, που αποτελεί το όριο μεταξύ μικρών και μεγάλων φραγμάτων, σύμφωνα με το οικολογικό κίνημα. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, το κριτήριο αυτής της διάκρισης δεν είναι το ύψος του φράγματος αλλά η ισχύς της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, που στην Ελλάδα είναι 15 MW, αν και πριν από 20 χρόνια ήταν 5, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. είναι 8 MW. Από αυτά, τα 15 έχουν ύψος πάνω από 70 μέτρα και, αν εξαιρέσουμε τα φράγματα του Μόρνου και του Εύηνου, που έχουν θυσιαστεί για την υδροδότηση της Αθήνας, είναι υδροηλεκτρικά. Τα 2 είναι στον Νέστο (του Θησαυρού με 172μ. είναι το ψηλότερο στην Ελλάδα), 3 στον Αλιάκμονα, 4 στον Αχελώο και τους παραποτάμους του (των Κρεμαστών είναι το μεγαλύτερο σε έκταση με 80 χιλιάδες στρέμματα), και 5ο το ημιτελές της Μεσοχώρας, 1 στον Άραχθο, 1 στις πηγές του Αώου και 1 στο Σμόκοβο, σε παραπόταμο του Πηνειού.

Οι αρνητικές συνέπειες των μεγάλων φραγμάτων έχουν τεκμηριωθεί από τη διεθνή επιστημονική έρευνα:

– καταστρέφουν τη βιοποικιλότητα και τα οικοσυστήματα

– κατακρατούν τη λάσπη με τα οργανικά συστατικά (διότι ένα ποτάμι δεν είναι μόνο νερό αλλά και οργανικό φορτίο), υποβαθμίζουν την ποιότητα του νερού για τη γεωργία, χαμηλώνουν τους υδροφόρους ορίζοντες και αλατώνουν τα εδάφη στις εκβολές

– αλλάζουν το κλίμα, αυξάνουν την υγρασία και εκλύουν μεθάνιο από την παγιδευμένη βλάστηση, που συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου (το 1,3% της παγκόσμιας συμβολής)

– καταστρέφουν ποτάμια, τοπία, ανθρώπινους οικισμούς και μνήμες

– εγκυμονούν διαρκείς κινδύνους κατολισθήσεων και πλημμυρών

– απαιτούν ένα μεγάλο κόστος μετεγκατάστασης πληθυσμών και κυρίως διαχείρισης των κινδύνων, το οποίο βέβαια δεν πληρώνουν οι κατασκευαστές αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Παρά το γεγονός ότι οι παραπάνω συνέπειες ισχύουν ανεξάρτητα από τη μορφή της ιδιοκτησίας τους, ένα βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών τους είναι ότι τα υδροηλεκτρικά φράγματα της ΔΕΗ βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο. Το πραγματικό ερώτημα είναι βεβαίως «μέχρι πότε», καθώς η πώληση μονάδων της ΔΕΗ αναμένεται, αργά ή γρήγορα, να επεκταθεί και σ’ αυτά, κάτι που ήδη επιχείρησε το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά με το σχέδιο της «μικρής ΔΕΗ». Συνεπώς, ο πολιτικός στόχος ενάντια σε νέα φράγματα συνδέεται με την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των παλιών, που θα είναι σ’ αυτή την περίπτωση τριπλή (νερού, ενέργειας και δημόσιας γης γύρω από τους ταμιευτήρες).

Το κύριο μέτωπο της περιόδου βρίσκεται ασφαλώς στον Αχελώο και στον αγώνα ενάντια στην ολοκλήρωση του φράγματος της Μεσοχώρας, το οποίο, παρά το γεγονός ότι προβάλλεται από κυβερνητικά στελέχη και τεχνικά λόμπυ ως «αυτόνομο» ΥΗ, στην πραγματικότητα αποτελεί, κατ’ εφαρμογή της πάντα αποτελεσματικής μεθόδου της «σαλαμοποίησης», το πρώτο βήμα για την εκτροπή μεγάλου μέρους του υδάτινου δυναμικού του ποταμού στη Θεσσαλία. Η έκβαση της μάχης θα κριθεί από την ικανότητα πανελλαδικής κινητοποίησης αλλά και διάψευσης του μύθου του «ολοκληρωμένου» έργου (στην πραγματικότητα απαιτεί ακόμη 140 εκ. ευρώ).

Δεν στερούνται πάντως σημασίας οι εξελίξεις που αφορούν τον Αώο, τον μοναδικό ποταμό που «εξάγει» η Ελλάδα και ταυτόχρονα τον τελευταίο μεγάλο ποταμό της Ευρώπης που ρέει ανεμπόδιστα προς τη θάλασσα (αν εξαιρέσουμε βεβαίως το φράγμα της ΔΕΗ στις πηγές του). Τα ελληνικά σχέδια προβλέπουν τη μερική εκτροπή του προς την Παμβώτιδα λίμνη των Ιωαννίνων ενώ τα χειρότερα αλβανικά, ούτε λίγο ούτε πολύ 8, υδροηλεκτρικά φράγματα κατά μήκος του. Στην έκκληση εκατοντάδων επιστημόνων να αποτραπεί η καταστροφή, η κυβέρνηση Ράμα απάντησε ότι «μια αναπτυσσόμενη χώρα δεν μπορεί να μείνει μουσείο». Η αναπτυξιολαγνική χυδαιότητα είναι η ίδια παντού!

Το αντι-φραγματικό κίνημα πάντως έχει πλούσιο παρελθόν στην Ελλάδα. Εκτός από τον Αχελώο, μνημονεύω και τον 10χρονο νικηφόρο αγώνα στον Άραχθο, που απέτρεψε την κατασκευή του φράγματος του Αγίου Νικολάου, έδωσε αυτοπεποίθηση στους κατοίκους και ενέπνευσε πολλές μικρότερες κινήσεις στην περιοχή.

Γ. Υποβάθμιση των υγροτόπων

Το τρίτο μεγάλο μέτωπο αφορά στους υγροτόπους και κυρίως τις ελληνικές λίμνες, οι οποίες, αφού επιβίωσαν για χιλιάδες χρόνια, όχι μόνο διατηρώντας τη βιοποικιλότητα και δημιουργώντας μοναδικά τοπία αλλά και διατρέφοντάς τους ανθρώπους όποτε χρειάστηκε (λ.χ. στην πείνα της Γερμανικής Κατοχής), θυσιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία 60 στις εκάστοτε ανάγκες του κυρίαρχου παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου και κυρίως:

– για την αύξηση της αγροτικής γης (π.χ. η αποξήρανση της Κάρλας, της Αγουλινίτσας, της μισής Αμβρακίας, της Λαψίστας κ.λπ.) και την επέκταση των αρδευτικών δικτύων

– για την αποχέτευση αστικών λυμάτων και πάσης φύσεως αγροτικών αποβλήτων (το κλασικό παράδειγμα είναι ο τοξικός βάλτος της Κορώνειας, αλλά και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες αργοπεθαίνουν)

– και τα τελευταία χρόνια, που χρειάζεται γη για οικοπεδοποίηση, δηλαδή για παραγωγή υπεραξίας, για τουριστική ανάπτυξη (ο μεγάλος κίνδυνος αφορά στα υγρολίβαδα γύρω από τις λίμνες, τις πιο κρίσιμες δηλ. εκτάσεις για την οικολογική τους ισορροπία, που συρρικνώνονται με διοικητικές πράξεις και καταπατήσεις).

Σταθερά υποβαθμισμένη είναι και η κατάσταση των 10 παράκτιων υγροτόπων διεθνούς σημασίας, οι οποίοι υποτίθεται ότι προστατεύονται από τη Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ.

Όπως μας υπενθυμίζει η Βαντάνα Σίβα, το νερό, που αποτελεί το 70% του πλανήτη αλλά και του σώματός μας, έχει τα δικά του δικαιώματα – να ρέει ελεύθερα και χωρίς ρύπανση και να ανανεώνεται μέσω του υδρολογικού κύκλου. Υπό αυτή την έννοια, το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό είναι τμήμα των δικαιωμάτων της φύσης και ο αγώνας για την προστασία του υδρολογικού κύκλου είναι ταυτόχρονα και αγώνας για το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.

————————————————————–

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Βαβυλωνία #Τεύχος 19

Απάντηση στον πρόεδρο της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες την προσπάθεια του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς να στοχοποιήσει σε μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης τον κο Γιώργο Καραβίδα (πρόεδρο του Λαογραφικού, Αρχαιολογικού, Πολιτιστικού Συλλόγου Οξυάς και ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς») για όσα έλαβαν χώρα στο τελευταίο Τοπικό Συμβούλιο με αφορμή το σχεδιαζόμενο μικρό υδροηλεκτρικό στη θέση «Κούρα» (ή «Αγράμπελη») Οξυάς.

Όπως ήδη και εμείς έχουμε δημοσιοποιήσει, είναι γεγονός πως στην παραπάνω συνεδρίαση προκλήθηκε προσωρινά  ένταση με αφορμή αίτημα τόσο απλών Οξυωτών όσο και εκπροσώπων φορέων τους να εκφράσουν άποψη πριν την ψηφοφορία για το ζήτημα που αφορούσε το μικρό υδροηλεκτρικό στη θέση «Κούρα» (ή «Αγράμπελη») Οξυάς, αίτημα το οποίο ο πρόεδρος του χωριού αρνούνταν να δεχθεί.  Ωστόσο, θεωρούμε πως αποτελεί ερώτημα το τι πραγματικά ανάγκασε τον κο πρόεδρο να διακόψει τη συζήτηση για το παραπάνω ζήτημα, καθώς θεωρούμε ότι η πραγματική αιτία μπορεί να ήταν άλλη και όχι η προαναφερόμενη ένταση, όπως π.χ. το γενικότερα αρνητικό κλίμα που επικρατούσε για το αίτημα της ενδιαφερόμενης εταιρίας αλλά και για τα σχεδιαζόμενα στο χωριό μας αντίστοιχα έργα.

Περαιτέρω τώρα, και με αφορμή τις δημοσιοποιηθείσες στο άρθρο του απόψεις,   θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κο πρόεδρο της ΤΚ Οξυάς αν δημοκρατία γι’ αυτόν σημαίνει πως τα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου πρέπει να προσέρχονται στο Τοπικό Συμβούλιο συντεταγμένα και με προειλημμένες αποφάσεις, αποκλειομένου του ενδεχόμενου να “επηρεαστούν” από κάτι σωστό ή θετικό, κ.λ.π., που θα μπορούσε να ακούσουν, να δουν ή να πληροφορηθούν στην πορεία.

Θα θέλαμε ακόμα να τον ρωτήσουμε αν δημοκρατία σημαίνει πως ο ίδιος μπορεί να παραβλέπει το νόμο, που τον υποχρεώνει να συγκαλεί κάθε χρόνο συνέλευση των κατοίκων του χωριού και να συζητά μαζί τους όλα τα σοβαρά θέματα αλλά και τα έργα που πρέπει να γίνουν στο χωριό.

Και, τέλος, αν για τον ίδιο δημοκρατία σημαίνει πως μπορεί να αθετεί τις υποσχέσεις που από κοινού με το Δήμαρχο Μουζακίου έχουν δώσει στους Οξυώτες για “λαϊκή συνέλευση” των κατοίκων του χωριού, πριν την πρόοδο της διαδικασίας αδειοδότησης των μικρών υδροηλεκτρικών που προωθούνται στο χωριό. Διαδικασία, ωστόσο, που εξακολουθεί να συνεχίζεται κανονικά και παρά τις διαβεβαιώσεις των ίδιων δημόσια πως κάποια από τα έργα αυτά (ΜΥΗΕ «Κούρα») «δεν πρόκειται να γίνουν».

Επισημαίνουμε, ακόμα, την προσφιλή στον κο πρόεδρο του χωριού μας τακτική του  να αποσιωπά την πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα την παρουσία στο τελευταίο Τοπικό Συμβούλιο πολλών ακόμα Οξυωτών, που επιθυμούσαν και ζητούσαν να εισακουστούν για το θέμα που αφορούσε το μικρό υδροηλεκτρικό στη θέση «Κούρα» (ή «Αγράμπελη»), και αντί αυτού να επιλέγει επιθέσεις προσωπικές, όπως και η τελευταία.

Κι αν ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς θέλει να πιστεύει – όπως άλλωστε δημοσιοποιεί – πως δημοκρατία σημαίνει ότι πρώτα αποφασίζουμε και μετά ακούμε αυτούς που θέλουν να εκφράσουν γνώμη για το θέμα για το οποίο αποφασίζουμε, είναι δικαίωμά του. Αν, όμως, έκανε τον κόπο και «το έψαχνε» λίγο, θα διαπίστωνε πως παντού ισχύει το αντίθετο.

Τώρα για τις φράσεις που αποδίδονται στον κο Καραβίδα, όλοι όσοι από τα μέλη μας ήταν εκεί ξέρουν πως, παρά την προσωρινή, πράγματι, ένταση που δημιουργήθηκε με αφορμή το αίτημά μας να εισακουστούμε, αυτές δεν ειπώθηκαν.

Με αφορμή τα παραπάνω δηλώνουμε πως αναμένουμε τη «λαϊκή συνέλευση», που Δήμαρχος Μουζακίου και πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς υποσχέθηκαν στους Οξυώτες, για το ζήτημα των προωθούμενων στο χωριό μας μικρών υδροηλεκτρικών και αιολικών πάρκων, και πως μέχρι τότε – με τη στήριξη και των συγχωριανών μας – θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε ομαδικά και συλλογικά για τη μη παραχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα του πολύτιμου φυσικού και υδάτινου πλούτου του χωριού μας, που για αιώνες αποτέλεσε πηγή ζωής γι’ αυτό και εξακολουθεί ν’ αποτελεί βασικό στοιχείο για την επιβίωση και ανάπτυξή του.

Και τούτο θα το πράττουμε παραμερίζοντας προσωπικές επιθέσεις και προσπάθειες στοχοποίησης  μεμονωμένων προσώπων. Γιατί είναι καιρός να συνειδητοποιηθεί απ’  όλους τους Οξυώτες πως τα παραπάνω αναφερόμενα ζητήματα δεν έχουν να κάνουν με συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά μ’ αυτή την ίδια την ύπαρξη και το μέλλον ενός ολόκληρου χωριού…. της Οξυάς μας !!!!!

  • Λαογραφικός, Αρχαιολογικός, Πολιτιστικός Σύλλογος Οξυάς «το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας»
  • Κίνηση «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς

Μικρό Υδροηλεκτρικό «Κούρα» Οξυάς ή «Αγράμπελη» ή …όπως αλλιώς το ονομάσουν τελικά (!!!!) και η σχετική συζήτηση στο Τοπικό Συμβούλιο

Μια συζήτηση που «διακόπηκε» επειδή ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου της Οξυάς κος  Λάμπρος Ευθυμίου ….. εκνευρίστηκε!!!

Όπως, βέβαια, όλοι οι Οξυώτες θα θυμούνται – και ειδικά όσοι παραβρίσκονταν στην «ενημέρωση» που ο Δήμαρχος Μουζακίου και ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς έκαναν στους συγχωριανούς μας της Αθήνας, στην αίθουσα του Συλλόγου των απανταχού Οξυωτών – πρόκειται για εκείνο το μικρό υδροηλεκτρικό για το οποίο Δήμαρχος Μουζακίου και πρόεδρος της Οξυάς, προκειμένου να «καλμάρουν» τις εντονότατες αντιδράσεις των Οξυωτών για τα σχεδιαζόμενα στο ποτάμι του χωριού μας διαδοχικά μικρά υδροηλεκτρικά, διαβεβαίωναν πως «είναι ασύμφορο για την εταιρία» και «δε θα γίνει».  Ωστόσο, άλλα οι εξελίξεις δείχνουν…

Με ότι, λοιπόν, συνεπάγεται για την αξιοπιστία και των δύο προαναφερόμενων  σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς εισήγαγε για συζήτηση στο Τοπικό Συμβούλιο της 18ης Φεβρουαρίου, σε τριήμερο αργίας και ημέρα της Αποκριάς και με το χωριό γεμάτο χιόνια, αίτημα της εταιρίας Sentry Technology για παροχή γνώμης του Τοπικού Συμβουλίου σε αίτησή της για αλλαγή του τοπωνύμιου του έργου. Και, βέβαια, αν και το συγκεκριμένο αίτημα αφορούσε ένα ιδιαιτέρως σοβαρό για το χωριό της Οξυάς ζήτημα, που απασχολεί για καιρό, πλέον, και έντονα την τοπική κοινωνία του χωριού, αυτό εισήχθη για συζήτηση χωρίς καμία προηγούμενη ενημέρωση των Οξυωτών και χωρίς καν μια  τυπική ανακοίνωση στο Γραφείο της Τοπικής Κοινότητας. Με τη γνωστή, δηλαδή, τακτική που έφερε τους  Οξυώτες προ των μέχρι σήμερα τετελεσμένων.

Κατά τη συζήτηση του θέματος παραβρέθηκαν, παρά τις παραπάνω περιγραφόμενες συνθήκες, και αρκετοί Οξυώτες, οι οποίοι και ζήτησαν  να ακουστούν, τόσο οι ίδιοι όσο και δια των εκπροσώπων των φορέων τους, πριν την ψηφοφορία για τη λήψη της σχετικής απόφασης. Ο πρόεδρος, ωστόσο,  της Τοπικής Κοινότητας αρνούνταν (τακτική από το παρελθόν, βλέπετε!!!) να δεχθεί το σχετικό αίτημα και μπροστά στην εμμονή τους «εκνευρίστηκε» (ή αυτό τουλάχιστο προφασίστηκε, καθώς ήταν και το «γενικό κλίμα», που διαφάνηκε εξ’ αρχής εντελώς αρνητικό απέναντι στο αίτημα της εταιρίας) και ….. «διέκοψε» τη συζήτηση (!!!!), αναβάλλοντας τη λήψη απόφασης.

Κι αυτά που ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου της Οξυάς δεν ήθελε να ακουστούν στην αίθουσα του Τοπικού Συμβουλίου δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που μέχρι τώρα οι φορείς μας έχουν διακηρύξει και εξακολουθούν να διακηρύττουν. Η ασήμαντη, δηλαδή, συνεισφορά των μικρών υδροηλεκτρικών στην κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της χώρας, οι τεράστιες αρνητικές για το περιβάλλον επιπτώσεις των συγκεκριμένων έργων στο βωμό των επιδοτήσεων των αντίστοιχων ιδιωτών που εμφανίζονται ως «επενδυτές», τα ανύπαρκτα στην πράξη «αντισταθμιστικά» ωφελήματα για το χωριό της Οξυάς και τους κατοίκους του, η αδειοδότηση των συγκεκριμένων έργων υπό καθεστώς άγνοιας και έλλειψης παντελούς διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία του χωριού, ο κίνδυνος ιδιωτικοποίησης και σε κάθε περίπτωση δέσμευσης της χρήσης του νερού μέσω των αδειών χρήσης που παρέχονται από την πολιτεία στους αντίστοιχους ιδιώτες «επενδυτές», η παραμέληση των πραγματικών δυνατοτήτων ανάπτυξης του χωριού – που σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, προϋποθέτουν τη μη δέσμευση του φυσικού και υδάτινου πλούτου του, η μη τήρηση αρμοδίως της σχετικής με την αδειοδότηση νομοθεσίας (άδειες ΡΑΕ που έχουν λήξει, παραβίαση Οδηγίας 2000, οικολογική παροχή μη σύμφωνη με την ισχύουσα νομοθεσία, κ.ο.κ.), η χρήση ανακριβών για την περιοχή και το ποτάμι στοιχείων, κ.λ.π., κ.λ.π..

Και, βέβαια, πέρα από τις δημόσιες διαβεβαιώσεις του κου Δημάρχου Μουζακίου και του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Οξυάς ότι το συγκεκριμένο «έργο» δε θα γίνει ας μην ξεχνάμε και την υπόσχεσή τους, όπως και εμείς ζητούσαμε, για πραγματοποίηση «Λαϊκής Συνέλευσης» πριν την περαιτέρω πρόοδο οποιασδήποτε διαδικασίας αδειοδότησης των έργων ΜΥΗΕ, που προωθούνται στο χωριό μας. Υπόσχεση στην οποία μέχρι σήμερα δεν ανταποκρίθηκαν, με αποτέλεσμα η αδειοδότηση των συγκεκριμένων έργων να συνεχίζεται «υπογείως» (το φανερώνει και η απόπειρα της περασμένης Κυριακής) και χωρίς οι Οξυώτες να έχουν εκφράσει τη γνώμη τους για ένα τόσο ζωτικής σημασίας για το χωριό τους ζήτημα.

Και, τέλος, να ενημερώσουμε πως, από στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει, και οι δύο ενδιαφερόμενες εταιρίες για τα σχεδιαζόμενα έργα ΜΥΗΕ στο χωριό μας έχουν ήδη καταθέσει νέα μελέτη περιβάλλοντος και βρίσκονται σε εξέλιξη αιτήματά τους για τροποποίηση της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων, που αυτές έτυχαν, με το αιτιολογικό της διόρθωσης στοιχείων της αρχικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, με ότι βέβαια αυτό συνεπάγεται για την εγκυρότητα των συγκεκριμένων μελετών, με βάση τις οποίες και αδειοδοτήθηκαν μέχρι σήμερα.

  • Λαογραφικός, Αρχαιολογικός, Πολιτιστικός Σύλλογος Οξυάς «το μοναστήρι της Αγίας τριάδας»
  • Κίνηση «Εξόρμηση για την προστασία του χωριού της Οξυάς»