Πρόκειται για τη συνήθεια των προγόνων μας αλλά και των εν ζωή σήμερα μεγαλύτερων σε ηλικία συγχωριανών μας να προσπαθούν, βασιζόμενοι στις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν τις πρώτες δώδεκα μέρες του μήνα Αύγουστου – τελευταίου του καλοκαιριού, να προβλέψουν τον καιρό που θα κάνει τον υπόλοιπο χρόνο και ιδίως τον επερχόμενο χειμώνα.
Μη έχοντας τότε άλλα μέσα, ρύθμιζαν και προγραμμάτιζαν με βάση την πρόβλεψη αυτή τις υποχρεώσεις τους, προμηθεύονταν τα απαραίτητα για το χειμώνα (τρόφιμα, αλεύρι, ζωοτροφές, κ.λ.π.) και … ανέμεναν.
Σύμφωνα, λοιπόν, με μαρτυρίες ηλικιωμένων η πρόβλεψη γίνονταν ως εξής : Κάθε μία από τις πρώτες δώδεκα μέρες του Αυγούστου αντιστοιχούσε κατά σειρά σε έναν από τους μήνες του επερχόμενου έτους. Π.χ. η πρώτη μέρα αντιστοιχούσε στον επερχόμενο μήνα Ιανουάριο, η δεύτερη στο Φεβρουάριο, κ.λ.π. . Από εδώ άλλωστε προέρχεται και η λέξη «μερομήνια». Αν, τώρα, σε κάποια από αυτές τις πρώτες δώδεκα μέρες του Αυγούστου είχε καλοκαιρία τότε προέβλεπαν ότι κατά τον αντίστοιχο μήνα του επερχόμενου έτους θα επικρατούσε κακοκαιρία. Αν σε μια από τις μέρες αυτές επικρατούσε κακοκαιρία, αυτό σήμαινε πως κατά τον αντίστοιχο μήνα θα επικρατούσαν καλές καιρικές συνθήκες.
Ωστόσο, υπήρχαν – και υπάρχουν ακόμα – και αυτοί που ερμήνευαν διαφορετικά από ότι παραπάνω περιγράφεται τις καιρικές συνθήκες των πρώτων δώδεκα ημερών του Αυγούστου, υποστηρίζοντας ότι κατά το μήνα που η κάθε μια από τις μέρες αυτές «εκπροσωπεί» θα επικρατούν οι ίδιες καιρικές συνθήκες, όπως και τη μέρα αυτή. Πίστευαν, δηλαδή, ότι η καλοκαιρία αντιστοιχούσε σε καλοκαιρία και η κακοκαιρία σε κακοκαιρία.
Όποια «πρόβλεψη» και αν επιβεβαιώνονταν κάθε φορά, αυτό που έχει σήμερα σημασία είναι πως τα «μερομήνια» αποτελούν σήμερα ακόμα ένα στοιχείο της παράδοσης και της λαογραφίας του χωριού μας, της Οξυάς Καρδίτσας.