Μία ικανοποίηση κι ένα παράπονο
Διάβασα, με λίγη καθυστέρηση βέβαια, το κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα σας και περιγράφει το οδοιπορικό στο δάσος της Οξυάς, που οργάνωσε και πραγματοποίησε, την Κυριακή 27/7, ο Σύλλογός σας.
Αισθάνθηκα ιδιαίτερη ικανοποίηση από την απόλυτη επιτυχία που είχε, τόσο από πλευράς συμμετοχής, όσο και από το ότι, οι περισσότεροι που συμμετείχαν ήταν νέοι από την Οξυά. Oι οδοιπόροι πιστεύω ότι, γοητεύθηκαν από το πανέμορφο φυςικό περιβάλλον κι εμβάθυναν περιςςότερο, ακούγοντας τις ιστορίες από τους μεγαλύτερους, την αγωνία της επιβίωσης των προγόνων μας.
Παράλληλα, ως παράπονο το γράφω, είμαι σίγουρος, ότι αντίκρυσαν από κοντά και θα στεναχωρήθηκαν, από την εικόνα καταςτροφής που παρουςιάζει σε πολλά σημεία το δάσος, μετά τις ληςτρικές υλοτομίες που δέχεται τελευταία, για παραγωγή κυρίως καύςιμης ύλης. Η καταστροφή μεγάλη. Απομεινάρια από κομμένες Οξυές και έλατα παντού. Σπασμένα ή ξεριζωμένα μικρά δένδρα, από την απρόσεκτη χρήςη ελκοφόρων μηχανημάτων για την ανάςυρςη και ταχεία μεταφορά κορμών μεγάλων δένδρων από δύςβατα σημεία, συνθέτουν την εικόνα της καταστροφής. Ο δρόμος από τη βρύση του Αλαμανή μέχρι τη Μεγάλη Βρύση απροσπέλαστος, από πρόκληςη καθιζήςεων, λόγω της διέλευσης βαρέων οχημάτων που τις περισσότερες φορές μεταφέρουν τόνους λαθροξυλείας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς να τον διαβεί με Ι.Χ.Ε. ή μικρό φορτηγό.
Είναι κοινό μυστικό ποιοι είναι αυτοί που κερδοσκοπούν με την καταστροφή του δάσους. Καιρός είναι να τους βγάλουμε στη (σέντρα) δημοςιότητα. Η ευθύνη για την προστασία του δάςους βαρύνει βέβαια όλους τους Οξυώτες, ωστόσο ιδιαίτερη υποχρέωση έχουν οι επιφορτιςμένοι, λόγω αρμοδιότητος, φορείς για την αντιμετώπιςη του φαινομένου.
Οι λίγες αυτές γραμμές, ως μία άλλη διάσταση στην επικαιρότητα, που είμαι σίγουρος ότι θα έχει συνέχεια.
Με τιμή
Κώστας Δ . Μπλέτσας